Czas Wielkiego Postu nasza seminaryjna wspólnota rozpoczęła w Paradyżu, aby tam przez cztery dni dać się prowadzić Słowu, które kierował do nas o. Krzysztof Pałys OP. Już na samym początku rekolekcji zachęcał nas, aby pozostawić własne oczekiwania, plany, troski, myśli zajmujące nas na co dzień, i zaufać Duchowi Świętemu, bo to On jest Pierwszym Rekolekcjonistą. Cenną radą była także myśl św. Tomasza z Akwinu, który mówiąc o modlitwie, wskazał między innymi, że ma ona charakter odpoczynku. To natomiast zaprowadziło nas do postawy będącej pierwszym zadaniem apostoła, trwania w Obecności Jezusa. Uczeń Chrystusa szuka sposobności, by spotykać się z Nim w samotności. O. Krzysztof podkreślał, że umiejętność dobrego przeżywania swojej samotności pomaga właściwie budować relacje we wspólnocie. Niewątpliwie, ważną Osobą na drodze rozeznawania powołania jest Matka Boża, o czym ojciec nam przypominał, podając wiele przykładów z Magisterium Kościoła i świętych służących Jej z rycerskim wręcz oddaniem. Za przykładem ojców pustyni, których świadectwa życia poznawaliśmy, staramy się, by początek tak ważnego okresu w roku liturgicznym był swoistym odkryciem własnej „pustyni”, na której staje człowiek sam na sam z Bogiem.
Rekolekcje są dla nas ważnym czasem. Nie mamy w tych dniach wykładów, co daje możliwość, by przez parę dni się wyciszyć, a przez to bardziej skupić na Panu Bogu, Jego cichej Obecności. Po ich zakończeniu jeszcze przez długi czas pozostają w głowie. Te myśli zapamiętane lub zapisane pomagają w codzienności, często zabieganej, pełnej zewnętrznych spraw, rozproszeń, zatrzymać się i słuchać Boga na pustyni, na którą nas zaprasza niezależnie od tego gdzie jesteśmy i co robimy.