Już od wielu lat bezpośrednio po uroczystości Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa z różnych parafii naszej diecezji wyruszali pielgrzymi, aby w pieszej pielgrzymce do Rokitna modlić się w intencji powołań. Również i w tym roku chcemy modlić się w tych dniach w intencji powołań. Jednak mając na względzie cenne zdrowie naszych drogich pielgrzymów, zachęcamy w tym roku do duchowego pielgrzymowania poprzez modlitwę zarówno tą osobistą jak i tą zanoszoną do Boga we wspólnocie parafialnej.
W piątek i sobotę w Seminarium Duchownym w Paradyżu pomodlimy się w intencji powołań podczas Eucharystii, Adoracji Najświętszego Sakramentu oraz nabożeństwa powołaniowego.
W niedzielę 14 czerwca o godz. 12.00 w Rokitnie będziemy uczestniczyli w Eucharystii w intencji powołań oraz wszystkich, którzy w tym roku w sposób duchowy wyruszyli razem z nami w pielgrzymce.
W modlitwie w intencji powołań mogą pomóc zamieszczone poniżej teksty.
(Nabożeństwo w intencji powołań na rok 2020.)
Dlaczego będziemy płakać, smucić się i lamentować? Czy przez to, że Chrystus nas opuści, by udać się do Ojca? Trzeba przyznać, że nasze reakcje na to, co Bóg realizuje w naszym życiu, są często chybione. Być może wynika to z tego, że nie słuchamy Pana do końca i umykają nam słowa mówiące o posłaniu Parakleta- Pocieszyciela. Owszem, prawdą jest, że będziemy płakać, ale Jezus mówi: "smutek wasz przemieni się w radość".
„Ja wam głoszę to, co czcicie nie znając”. Paweł głosi Ateńczykom Boga, którego oni nie znają, ale oddają mu cześć na wszelki wypadek, aby nie ściągnąć na siebie jego gniewu. Nasze poznanie Boga zależy od naszych wyobrażeń, które podlegają zmianom. Może także uczęszczamy do kościoła, modlimy się, aby zyskać przychylność Boga, wtedy czynimy to ze strachu, a nie z miłości. Nasze wyobrażenia o Bogu są zniekształcone przez różne doświadczenia naszego życia. Gdy przyjdzie Duch Prawdy, wtedy poznamy Boga i odrzucimy nasze błędne wyobrażenia. Przestaniemy kierować się strachem, a pozwolimy prowadzić się miłości, która pozwala prawdziwie poznać i czcić Boga.
Temat odejścia zawsze budzi mieszane uczucia. Bardzo wiele osób przeżywa rozstanie z kimś bliskim; z kimś, kto może był dla nich całym światem albo kimś bardzo znaczącym. Dlatego szokować może dzisiejsze „pocieszenie” Jezusa, gdy powiedział uczniom o swoim odejściu. Smutek jest jak najbardziej po ludzku zrozumiały; powołał ich przecież do nowych i zaszczytnych zadań, nadał ich życiu nowy sens, prowadził ich, pouczał, osłaniał, otwierał przed nimi nieznane i tak szerokie perspektywy, że już nie wyobrażali sobie życia bez Niego.
Wiele jest podań dotyczących śmierci dzisiejszego patrona - św. Macieja Apostoła. Uznaje się jednak, że został on ukamienowany za wiarę w Chrystusa. Tradycja Kościoła głosi, że w ostatnich chwilach życia głośno wykrzyczał swój akt oddania Jezusowi. Wszystko to z miłości. Czy istnieje miłość doskonała? Św. Maciej miał jej prawdziwy przykład. Objawiła się ona w Jezusie, za którym wiernie kroczył. Dzięki chrystusowemu nauczaniu, w obliczu śmierci, był w stanie bronić wiary w imię najdoskonalszej miłości - agape. Jezus właśnie takiej miłości nauczał i przez nią dokonała się Jego Ofiara. Jak się okazuje, św. Maciej doskonale tę miłość pojął i był w stanie bronić wiary za wszelką cenę. Dzięki temu, jak ufamy, zasiada teraz z Chrystusem w krainie wiecznej chwały.